قاعده این است: زمانی که من نمی توانم دوست داشتنی ها را دوست داشته باشم، نشان دهنده ی این است که در درون، دچار یک گرفتگی هستم. یعنی یک عینک وحشتناکی از خودخواهی، حسادت، عجب و تکبر بر چشم من وجود دارد که مانع دوست داشتن من می شود.

یادخدا :علت این که زندگی هایمان پیچیده شده و اعصابمان خرد است و آرامش نداریم، اضطراب داریم و خواب‌های بد می بینیم، و علت این که روزیمان بسته می شود، این است که درون‌مان را اصلاح نکرده‌ایم. همه چیز در درون اتفاق می‌افتد. کلید همه‌ی خیر و شرها در درون خودمان است. پس ما اگر غصه می‌خوریم و می‌ترسیم، برای این است که در درون ترس داریم.

یادخدا : پس اگر ما بخواهیم فرشته های «بشیر و مبشر» به سراغ مان بیایند، نه فرشته های «نکیر و منکر». شرطش هم این است که الآن در دنیا سیستم سلامتی خودمان را تنظیم کنیم. 50 سوال آخرتی را باید در دنیا جوابشان را بدهیم. یعنی بر اساس این 50 سوال زندگی کنیم. بعضی از این ۵۰ سوال از این قرار هستند: خمس و زکات، انفاق به فقرا، حقوق پدر، مادر، فامیل، همسایه و...اینها سوالاتی هستند که از ما خواهند پرسید. ولی از همه مهم تر، سوال در مورد  امام زمان (علیه السلام) می کنند. می پرسند آیا در لشکر امامت بودی یا در تنهایی و آوارگی رهایش کردی! چه خاصیتی برای امام زمانت داشتی؟ در کجای لشکر حضرت بودی؟

این سوالات برایتان عادی نشود. ظاهرش خیلی ساده است ولی باطنش فوق العاده سنگین است. انسان باید خودش را به جائی برساند که حضرت بگوید من از تو راضی هستم. این مستلزم دوندگی و تلاش، نقشه و برنامه ریزی است. مثل تلاش هایی که در زندگی برای گرفتن مدرک کارشناسی، ارشد، دکترا، ازدواج، خرید خانه، موقعیت اجتماعی می کنیم. یعنی باید برای حضرت هم نقشه داشته باشیم و وقت بگذاریم و هزینه کنیم تا در لشکرش ثبت نام شویم. آن گاه است که حضرت ما را می پذیرند. بدون نقشه و کار نمی توان عضو لشکر حضرت بود.

امام زمان (علیه السلام) خیلی ناز دارد. هر کسی را هم قبول نمی کند. آدم باید جذابیت و زیبایی باطن داشته باشد تا قبولش کنند. باید مار و عقرب های وجودمان را از بین ببریم.

یادخدا :حضرت سجاد (علیه السلام) در صحیفه سجادیه می فرمایند: «و من اعظم نعم علینا جریانُ ذکرکَ علی السِنتنا‍= از بزرگترین نعمت های تو بر ما این است که یاد و نام تو بر زبان ما جاری می شود».